Μηδενιστικό ψυχόδραμα με "μεταλλαγμένους" ιδωμένο από την σκοπιά του παθόντα, γραμμένο και σκηνοθετημένο ευρηματικά ως 90λεπτο μονοπλάνο από τον David Moreau (THEM, THE EYE, SEULS).
Η κατάβαση στην παράνοια ξεκινάει με τη σπινταριστή post-punk μπασογραμμή του Computerstaat των ABWARTS (1980) και οι διανοούμενοι του βινυλίου θα κατουρηθούν πάνω τους που τα απροσάρμοστα μουσικά τους γούστα επιτέλους ακούγονται επί της οθόνης. Η πρώτη χαρακτήρας που συναντάει ο πρωταγωνιστής μας μετά την φρενήρη εισαγωγή στον νεο-νοσταλγικό χωροχρόνο διαθέτει και αντικαθεστωτικό τατουάζ Einsturnzende Neubauten στο χέρι, οπότε η δαντέλα από το επαναστατικό σωβρακάκι του θεατή θα υγρανθεί ακόμη περισσότερο.
Βρισκόμαστε κάπου στη Γαλλία, ένα ήσυχο Αυγουστιάτικο απόγευμα. Ο ευκατάστατος νεαρός Romain τα έχει όλα: μούρη και ξερακιανή κορμοστασιά Ian Curtis, λεφτά, γκομενάκια, φιλαράκια έτοιμα να κλάσουν μαζί του χρησιμοποιώντας κάθε είδους ναρκωτικό και πρόσβαση σε κάθε νέου είδους ελάττωμα. Όταν σνιφάρει ένα νέο είδος σκόνης, προσφορά του προμηθευτή του, δεν αργεί να συναντήσει μια άγνωστη γυναίκα φυγά γεμάτη επιδέσμους η οποία είναι η ασθενής μηδέν σε κάποιο νέο κατασκευασμένο ρετρο-ιό. Αφού τον περιλούσει με το αίμα της μιας και δεν μπορεί να επικοινωνήσει με κάποιον άλλο τρόπο μαζί του (της λείπουν νύχια, δόντια και γλώσσα), τον αφήνει με την ιδέα πως είναι νεκρή και εμείς ακολουθούμε την πλάτη του μέχρι να μεταφερθεί η δράση στους επόμενους δύο χαρακτήρες (και οι δύο γκομενάκια του λιμοκοντόρου γόη).
Οι φωτογραφίες που κατάφερα να τραβήξω περιέχουν περισσότερη δράση από το αλαργινό πρεζο-ταξίδι στην ανεξάρτητη αποδόμηση.
