Γραμμένο και σκηνοθετημένο από τον retro-b-μουβά Joe Begos (ALMOST HUMAN, BLISS, VFW). Οι προθέσεις είναι ειλικρινείς και τα εφέ πρακτικά σε σημείο άγνοιας ιλαρότητας.
Η Riley Dandy πηγαίνει κόντρα στους σαχλούς ρόλους που είχε σε ρομαντικές χριστουγεννιάτικες κομεντί του HBO και του netflix (A CALIFORNIA CHRISTMAS CITY LIGHTS, THAT'S AMOR, A HOLLYWOOD CHRISTMAS) και παριστάνει την απροσάρμοστη στην επίσης χριστουγεννιάτικη περιπέτεια cyberpunk τρόμου. Όλα ένας φαύλος κύκλος σε αυτή τη ζωή. Είναι γιορτές και η Tori θέλει να πηδηχτεί άγρια γιατί μέχρι εκεί φτάνει η επανάσταση που έχει στο κεφάλι της - ας είναι καλά οι κλινικές εκτρώσεων γιατί "δικό μου το σώμα, δική μου η επιλογή". Δουλεύει σε δισκάδικο (τι άλλο;) και κρατάει τα προσχήματα με τον β' αρσενικό ξερακιανό αφεντικό της ο οποίος δηλώνει ειδικός στο γλυφομούνι και στην απειθαρχία ενάντια στις αρχές. Με τα πολλά (μισή ώρα ανάπτυξη χαρακτήρων στους οποίους δεν θα έδινες ψηλά στο δρόμο για να αγοράσουν "τυρόπιτα") καταλήγουν στο κρεβάτι και ο Robbie (Sam Delich - SPIDERHEAD) επιδεικνύει τις ικανότητές του στην ροδέλα, με την Tori να ανάβει αντρίκιο τσιγαράκι μετά τον μονόπλευρο οργασμό και να τον αφήνει να τρίβεται σαν γάτα σε οίστρο στα σεντόνια, γιατί τέτοιου είδους υποτακτικούς θέλει η νέα δυστοπική τάξη πραγμάτων μέσω των σεναριογράφων που σας "διασκεδάζουν".
Μέχρι να χτυπήσει το ρολόι 30 λεπτά ήμουν προβληματισμένος για το αν θα έπρεπε να συνεχίσω την θέαση της παρλαπίπας δύο χαρακτήρων που προσπαθούν να γαμηθούν και μιλάνε με τις ώρες για συγκροτήματα και άλλες εφήμερες ροκάδικες παπαριές που ούτε όταν άκουγα τις συγκεκριμένες μουσικές γούσταρα. Οι όποιες αμφιβολίες έφυγαν όταν ξεκινάει το θείο έργο του το πρώην κυβερνητικό πολεμικό cyborg το οποίο μετονομάστηκε σε RoboSanta+ με σκοπό να κερδίσει τις καρδιές των μικρών μας φίλων χωρίς να μυρίζει αλκοόλ η ανάσα του πίσω από τα ψευτο-μούσια και χωρίς να τους πιάνει τον κώλο όταν δεν κοιτάνε οι γονείς. Όχι μόνο αντικατέστησε τους παρακμιακούς που φορούσαν την τιμημένη στολή της μασκότ της coca-cola, αλλά μάλλον λόγω κάποιας βλάβης οι νόμοι ρομποτικής του Isaac Asimov πήγαν περίπατο χεράκι-χεράκι με την μολυσμένη με aids μπουκάλα αίματος που του φύτεψαν στο νοσοκομείο και επιστρέφει στο αρχικό του προγραμματισμό: τερματισμό των εχθρών.
Το κερασάκι στη τούρτα της ατελείωτης αναφοράς έρχεται στα τελευταία 20 λεπτά όπου ο σχεδόν αποκαλυμμένος (σαν την Ίσιδα για τους Θεοσοφιστές φίλους μας) μεταλλικός σκελετός του Robosanta+ κυνηγάει ανελέητα την Tori ακριβώς όπως στα τελευταία λεπτά του πρώτου TERMINATOR (1984) μέσα σε πάντα ρετρό (αναφορική σκανδάλη γιατί η πραγματικότητα τελείωσε μετά τις δεκαετίες του 1980-1990 και απλά ζούμε σε αναβιωτικές λούπες εποχών που κατευνάζουν ψυχοσωματικά τα επίπεδα άγχους του ζώου μέχρι την τελική ψηφιοποίηση) neon ατμόσφαιρα τύπου HARDWARE (1990).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.