Γραμμένο (;) και σκηνοθετημένο με ισχυρές δόσεις slasher καφρίλας (που δυστυχώς δεν σώζουν το τελικό αποτέλεσμα κατάληξης σε διαδικτυο-ταινία μεταμεσονύχτιου προγράμματος) από τον Juan Salas. Το επόμενο θετικό είναι το θα-σας-γαμάμε-τον-εγκέφαλο-με-'80ς-αισθητική-για-πάντα-γιατί-έχει-σταματήσει--ο-χρόνος-εκεί artwork της αφίσας και το τρίτο το πέρασμα της Dee Wallace ως "από μηχανής συνταξιούχος διασημότητα" του είδους.
Τρεις αποξενωμένες αδελφές ξανασμίγουν μετά τον θάνατο του πατέρα τους με σκοπό να ανακαλύψουν κρυμμένο θησαυρό σε ένα ιδιαίτερο σπίτι το οποίο δεν είχε προλάβει να ολοκληρώσει ως ανατριχιαστικό κουκλόσπιτο σε φυσικό μέγεθος ο μακαρίτης όσο ήταν ζωντανός. Αντί θησαυρού και συγκινητικής επανένωσης θα βρουν μονάχα θάνατο ανάμεσα σε ροζ τοίχους και κούκλες από παλαβό με πλεκτό ροζ fullface γεμάτο καρφιά και όρεξη για διαμελισμό. Το ροζ χρώμα δεν νομίζω να είχε κάποιον ιδιαίτερο συμβολισμό σεξουαλικών προτιμήσεων, δεν υπήρχε δείγμα woke αυτισμού στην υπόλοιπη ταινία, όπως και δεν υπήρχε συνοχή στην ανάπτυξη χαρακτήρων - ίσως να είναι η παστελ εξιλέωση/ενσάρκωση σε βία ενός πατέρα που δεν κατάφερε να ενώσει τα παιδιά του εν ζωή.
Ως γνήσιος μεξικάνος ο Χουαν θυσίασε τα μέλη του καστ έναν-έναν προς τέρψη του φιλοθεάμονος λαγωνικού θεατή και ο ήλιος ανάτειλε για άλλη μια μέρα ώστε να ευλογηθούν οι σοδιές του χωριού.
Η τελειόφοιτος βασίλισσα των κραυγών Dee Wallace (THE HOWLING, E.T. THE EXTRA-TERRESTRIAL, CUJO CRITTERS) απολαμβάνει τα συντάξιμα χρόνια της παριστάνοντας την γιαγιά των κοριτσιών. Ο κασκαντέρ με την ξανθιά περούκα καταλήγει μπρούμυτα στην πισίνα του σπιτιού της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.