BULL SHARK 3 (2024)

 

Γραμμένο και σκηνοθετημένο από τον ακούραστο ηθοποιό/σκηνοθέτη/σεναριογράφο τηλε-ταινιών β' διαλογής, Brett Bentman (METEOR, ANDROMEDA TRILOGY, DOC HOLIDAY TRILOGY, BULL SHARK TRILOGY, LONE STAR SHARK TRILOGY).

Ψηφιακοί καρχαρίες του γλυκού νερού τρομοκρατούν μια μικρή πόλη του Texas. Τα σαμπρελο-πτερύγια που χρησιμοποίησε η παραγωγή για τα κοντινά στα ρηχά νερά έφεραν στο νου την αντάρτικη αισθητική των Polonia Bros, αλλά τα λεφτά του prop τμήματος είναι ένα softcore επίπεδο παραπάνω. Ο αναλώσιμος από τις δύο προηγούμενες ταινίες της σειράς, Spencer Timms (Thom Hallum - V/H/S/BEYOND, εμφάνιση σε ένα επεισόδιο του FEAR THE WALKING DEAD) είναι ένα βήμα πριν να μπει σε ομάδα ανώνυμων αλκοολικών αλλά θα βοηθήσει για άλλη μια φορά, χωρίς την στολή του σερίφη. Μαζί με την παλιά του ομάδα αναλαμβάνουν να θέσουν σε εφαρμογή σχέδιο παταφυσικά τετράγωνης λογικής βάζω-τη-συσκευή-στο-βυθό-μαζεύονται-οι-καρχαρίες-και-τους-ανατινάζω με σκοπό να εξολοθρεύσουν όλη την οικογένεια (και το υπόλοιπο βιότοπο) των υποβρύχιων σαρκοφάγων.

Τα 70 λεπτά φαίνονται πολύ περισσότερα. Το artwork του "εξωφύλλου" είναι παραπλανητικό marketing. 

WEREWOLF GAME (2025)

 

Γραμμένο ως κοινωνικό σχόλιο επιστημονικής φαντασίας από την Jackie Payne και σκηνοθετημένο από την δημιουργική της σύντροφο και σερνικοθήλυκη πρωταθλήτρια strongwoman/σκηνοθέτη/ηθοποιό Cara Claymore. 

12 ταλαίπωροι βρίσκονται παγιδευμένοι σε ένα νησί γεμάτο "ηχητικές παγίδες" και πάνοπλους μισθοφόρους/φρουρούς με CRIMSON GLORY μάσκες. Στο πρότυπο ημι-reality/παιχνίδι επιβίωσης, 3 ανάμεσά τους είναι οι "Λύκοι" και οι υπόλοιποι οι "Χωρικοί" οι οποίοι θα πρέπει να ανακαλύψουν τους λύκους πριν τους φάνε. Δεν υπάρχει κάποιο χρηματικό έπαθλο πέραν της επιβίωσης. Οι μέρες περνούν με αγχωτικές ψηφοφορίες θανάτωσης μέχρι μια ομάδα να νικήσει. Μετά από κάθε ψηφοφορία ακολουθεί νύχτα κυνηγιού όπου οι Λύκοι (βιονική πανοπλία με νύχια, μπέρτα συντροφιάς δαχτυλιδιού και μεταλλική μουτσούνα λύκου) βγαίνουν για αίμα. Οι μέρες και οι νύχτες επαναλαμβάνονται μέχρι να μείνει όρθιος κάποιος εκτός οθόνης. 

O Tony "Candyman" Todd λάμπει ως ο μυστηριώδης "Δικαστής". Ο εκκεντρικός μασκοφόρος παρουσιαστής των κανόνων του παιχνιδιού επιβίωσης, όχι προς τέρψιν Νοτιοανατολικών Ευρωπαίων ψυχανώμαλων ολιγαρχών αλλά για πειραματικούς σκοπούς πλύσης/ελέγχου εγκεφάλων σατανικής πολυεθνικής (;). Πρόκειται για άλλη μια μεταθανάτια ερμηνεία του, καθώς η ταινία βγήκε μερικούς μήνες μετά τον θάνατό του (6 Νοεμβρίου 2024).

Ο Robert Picardo (THE HOWLING, STAR TREK: VOYAGER) είναι ο συνταξιούχος Bill. Βγάζει τα ένσημα δευτερεύοντα χαρακτήρα.

H Bai Ling είναι πλέον 58 και δεν είναι όπως την θυμάσαι στο THE CROW (1994). Ο "κίτρινος πυρετός" πέφτει με pandol extra. Συνεχίζει να παριστάνει σε κάθε ταινία τον εαυτό της με σπαστά αγγλικά Ταϋλανδέζικου ψωνιστηρίου. Πεθαίνει πρώτη.

TALK TO ME (2022)

 

Γραμμένο και σκηνοθετημένο από τους ομογενείς διδύμους, Danny & Michael Philippou (κάμεραμεν/ηλεκτρολόγοι στο BABADOOK, BRING HER BACK).

Οι ώρες στην μακρινή Αυστραλία περνάνε πολύ αργά και οι νέοι ετερόκλητοι απροσάρμοστοι της βιο-ασφαλίτικης ηπείρου αντί να διασκεδάζουν κλάνωντας στο αλκοόλ και κινδυνεύοντας από οχτάποδα φρικιά και λυσσασμένα καγκουρό/αγριογούρουνα και κροκόδειλους, κλάνουν στο αλκοόλ και καλούν ταυτόχρονα πνεύματα ανήσυχων νεκρών που τα αφήνουν να τους καταλαμβάνουν για συγκεκριμένο αριθμό δευτερολέπτων, ώστε να γελάνε αργότερα βλέποντας βιντεάκια με τα σπαστικά τους ξεσπάσματα. 

Όλα καλά και ωραία μέχρι που εμφανίζεται το ανθρωπόμορφο αυτός/αυτή/αυτό ακροτηριασμένο άβυζο τραβεστί/ακτιβιστής Zoe Terakes και μας μπερδεύει με τα φυλομεταβατικά-καμώματά της πάθησής της. Φυσικά εμφανίζεται σε 5 επεισόδια της νέας τηλε-παπαριάς της Marvel/Disneφ, IRONHEART. Είναι αυτή που έχει στην κατοχή της (παρέα με έναν αγριάνθρωπο Νεο-Ζηλανδό ιθαγενή enforcer) το καταραμένο χέρι και το χρησιμοποιεί εμπειρικά για να εντείνει την δράση στις ζεστές εφηβικές νύχτες. 

Φυσικά η πλάκα δεν αργεί να γίνει ουρλιαχτά αγωνίας όταν μια συγκεκριμένη νύχτα ο πιο γυναικωτός από τα κομμένα στήθη της Zoe Tarakes νεαρός Riley (Joe Bird) μπει ευδιάθετος στο παιχνίδι της μεταφυσικής κατάληψης/μαρξιστικής αποδόμησης. Η αρρωστημένη (τόσο κοινωνικά όσο και υπερφυσικά) ατμόσφαιρα είχε ξεκινήσει ήδη από την στιγμή που η Mia (Sophie Wilde - BRING HER BACK) είδε την αυτοκτονημένη μητέρα της και άρχισε να χρησιμοποιεί το prop/λείψανο κομμένο χέρι πομπό με το υπερπέραν ώστε να καλύψει το κενό της απουσίας που της είχε προκληθεί. Οι χαρακτήρες εξοντώνονται συστηματικά από αόρατες δυνάμεις και η Mia χάνει την επαφή της με την πραγματικότητας μέχρι το τελικό σκοτάδι των επιλογών της. 

BLOOD PAY (2025)

 Γραμμένο ως δυστοπικό ψυχόδραμα επιστημονικής φαντασίας από τον Umberto Morosi και σκηνοθετημένο στις Κανάριες Νήσους ως ταξιδιωτικός οδηγός από τον Brace Beltempo (POE 4: THE BLACK CAT, ALICE WAS MY NAME).

Ολόκληρη η ντροπή είναι δική μου, καθώς το cyberpunk "εξώφυλλο" της ταινίας με οδήγησε συνειρμικά σε 80ς-90ς ρετρο-ατραπούς κυβερνο-καφρίλας. Δυστυχώς τα σέξι ρομπότ παραμένουν εκεί μιας και η ταινία είναι ένα μηδενιστικό ψυχόδραμα 80 λεπτών με τον χορτασμένο/αποχαυνωμένο από την "πραγματική" ζωή πρωταγωνιστή (Gianluca Busani - IL TTEATRO DEI MORTI VIVENTI) να ψάχνει snuff ηδονές σε έναν φανταστικό ψηφιακό κόσμο και να προσκυνάει ένα πλαστικό μουνί την ώρα που τον παίρνει από πίσω ο Κθούλου (;) μέσα στην συσκευή επαυξημένης πραγματικότητας όπου βρίσκεται μονίμως καλωδιωμένος. Ο οργίλος χαρακτήρας εξελίσσεται σε μανιακό δολοφόνο με θύματα (σχεδόν) λαχταριστές Ιταλίδες ένα βήμα πριν το κάστινγκ δευτερεύοντα χαρακτήρα σε ταινία του Sifredi, όταν τα όρια μεταξύ των δύο "πραγματικοτήτων" θαμπώσουν και η Εύα (μη ξεχνάμε τα βιβλικά ονόματα), η ψηφιακή οντότητα του μυστηριώδους site BLOOD-PAY, αρχίσει να τον ελέγχει.

BEHAVE (2024)

Γραμμένο με άγνοια σεναρίου από τους Dan Sproson και Georgia Vero (JINGLE HELL). Σκηνοθετημένο ως κάτι που θα έπρεπε να θυμίζει slasher (τουλάχιστον υπάρχει μια υποψία δεκαετίας 90 στο artwork της αφίσας) από τον Francesco Gabriele (THE BAD NUN 3). Το τελικό αποτέλεσμα ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό. 

Μετά τον αποτρόπαιο φόνο (εκτός οθόνης) μιας φίλης από μασκοφόρο μανιακό, πολυπολιτισμική παρέα πλουσιόπαιδων θα κληθούν να περάσουν σαββατοκύριακο εκμάθησης savoir vivre (;) σε υποτιθέμενα "στοιχειωμένο" μέγαρο στην μέση του πουθενά από μια αλανιάρα μεσόκοπη. Όσο milf δράση και μεταφυσική αγωνία έβγαλε η παραπάνω πρόταση, άλλη τόση βαρεμάρα και υπαρξιακό άγος δημιούργησαν τα 74 λεπτά παρακολούθησης του μαθήματος υπομονής του σκηνοθέτη. Η έκρηξη χαμηλού προϋπολογισμού βίας των τελευταίων 10 λεπτών δεν είναι ικανή να αναστήσει τον ήδη αποκοιμισμένο θεατή που έχει πέσει στο κώμα της οθόνης του κινητού του.

MEX ZOMBIES (2022)

 

Γραμμένο στα όρια ρομαντικής εφηβικής κομεντί/φαρσοκωμωδίας καταστάσεων (αλλά ευτυχώς ανάμεσα σε πρωτεϊνούχα ακραία και κάφρικα ειδικά εφε με μερικές σκατονιφάδες woke αφύπνισης μέσα στο δροσερό ρόφημα πηχτού αίματος) από τους Louis Gamboa και Santiago Limon (PINCHES MOMIAS). Σκηνοθετημένο για την Ισπανόφωνη straming υπηρεσία VIX+ από τον Chava Cartas.

Ο σκουρόχρωμος πλεμπέος Tavo (Inaki Godoy, ο Monkey D.Luffy στη Live-action σειρά ONE PIECE του Netflix, THE IMPERFECTS) είναι ερωτευμένος με την σχεδόν λευκή και πλουσία Ana, η οποία ζει στην ασφαλή φούσκα περιτοιχισμένου και ιδιωτικά φυλασσόμενου οικισμού μακριά από τις φαβέλες της τιμημένης ξεφτιλιάς. Κατά την διάρκεια μιας αποκριάτικης μέρας εορτής και μασκαρέματος, ο Tavo και ο επίσης πλούσιος και εβραίος (στο φυσικό εντοιχισμένο περιβάλλον του σε κάποια ξένη γη, αλλά ανοιχτά σύνορα για όλες τις άλλες χώρες του πλανήτη μέχρι να εκφυλιστούν από τις κατσαρίδες με τις γαμψές μύτες) και υπέρβαρος φίλος του Ιακώβ (γνωστός και ως Cronos, αναφορά στον γνωστό κυνηγό βρικολάκων;), ο οποίος είναι ντυμένος ως Tallahassee από το ZOMBIELAND (2009) και είναι κινητή εγκυκλοπαίδεια ταινιών του είδους, θα εξελιχθούν σε ατρόμητους υπερασπιστές ενάντια στον στρατό των νεκροζώντανων που θα απειλήσουν την κλειστή κοινότητα των προνομιούχων Μεξικανών. Η εμπειρία της φυλής στις ανθρωποθυσίες παραμένει ισχυρή στις αποτυπώσεις σκηνών βίας επί της οθόνης (πάντα με στοπ-καρέ 3D διάθεση για καλύτερα snapshots), παρά του γελοίου της όλης υπόθεσης της πάλης των τάξεων του σκουρο-Ρωμαίου και της Ιουλιέτας.

THERE'S SOMETHING IN THE BARN (2023)

 

Γραμμένο από τους Aleksander Kirkwood Brown, Kyle Rideout (EADWEARD) και τον αστείο εβραίο, Josh Epstein (ποιος άλλος θα μπορούσε να εξευτελίσει τη γιορτή των Χριστουγέννων τόσο αβίαστα;). Σκηνοθετημένο ως υβριδική PG-13 κωμωδία τρόμου που ούτε το ένα είναι, ούτε το άλλο, από τον Νορβηγό τηλε-σκηνοθέτη Magnus Martens (12 MONKEYS, LUKE CAGE, FEAR THE WALKING DEAD, THE WALKING DEAD: WORLD BEYOND).

Βρισκόμαστε στην παγωμένη επί γης κόλαση, Νορβηγία. τη σύγχρονη woke Μέκκα κάθε σκατίχρωμου πλουραλιστή του φαλάφελ πολυπολιτισμού. Οικογένεια Αμερικανών βγαλμένη από κωμωδία των αρχών της χιλιετίας κληρονομεί ένα αγρόκτημα στην μέση του παγωμένου τίποτα και σκοπεύουν να το αναβαθμίσουν σε μοντέρνο new-age spa/rbnb. 

Ο άνευρος, σχεδόν ναρκωμένος από τα βάρη της ζωής και χαρακτηριστικό β' αρσενικό πατέρας (Martin Starr - DEAD SNOW: RED VS DEAD, SILICON VALLEY και ανάλογοι μαστουρο-ρόλοι σε σαχλο-κωμωδίες του Seth Rogen) προσπαθεί να κρατήσει σε μια τάξη την οικογένειά του αλλά τα σχέδια της ήρεμης ζωής θα καταστραφούν από το "ξωτικό του αχυρώνα", το οποίο ως στραβωμένος συντηρητικός δεν θέλει να τον ενοχλούν και να του αλλάξουν τον αγαπημένο του βιότοπο που είναι ο βρωμο-αχυρώνας. Αλληγορία τύπου παράδοση, εναντίον νέας εποχής πραγματισμού που καταλήγει σε ανάλαφρο αιματοκύλισμα. Όταν το αρχικό ξωτικό βλέπει πως δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνο του, καλεί με μπλακ μέταλ ουρλιαχτά τους υπόλοιπους νάνους κομπάρσους (ευτυχώς δεν είχαμε ψηφιακά τερατουργήματα τύπου Χιονάτης, αλλά κανονικούς μπασμένους στραβοκάνηδες) και η γιορτινή ατμόσφαιρα εκτροχιάζεται σε "νύχτα των ζωντανών γνόμων! Όσο μπορεί να εκτροχιαστεί με τους "φόνους" να συμβαίνουν πάντα εκτός οθόνης και την σάχλα να είναι μια ατάκα μακριά.