BLOOD PAY (2025)

 Γραμμένο ως δυστοπικό ψυχόδραμα επιστημονικής φαντασίας από τον Umberto Morosi και σκηνοθετημένο στις Κανάριες Νήσους ως ταξιδιωτικός οδηγός από τον Brace Beltempo (POE 4: THE BLACK CAT, ALICE WAS MY NAME).

Ολόκληρη η ντροπή είναι δική μου, καθώς το cyberpunk "εξώφυλλο" της ταινίας με οδήγησε συνειρμικά σε 80ς-90ς ρετρο-ατραπούς κυβερνο-καφρίλας. Δυστυχώς τα σέξι ρομπότ παραμένουν εκεί μιας και η ταινία είναι ένα μηδενιστικό ψυχόδραμα 80 λεπτών με τον χορτασμένο/αποχαυνωμένο από την "πραγματική" ζωή πρωταγωνιστή (Gianluca Busani - IL TTEATRO DEI MORTI VIVENTI) να ψάχνει snuff ηδονές σε έναν φανταστικό ψηφιακό κόσμο και να προσκυνάει ένα πλαστικό μουνί την ώρα που τον παίρνει από πίσω ο Κθούλου (;) μέσα στην συσκευή επαυξημένης πραγματικότητας όπου βρίσκεται μονίμως καλωδιωμένος. Ο οργίλος χαρακτήρας εξελίσσεται σε μανιακό δολοφόνο με θύματα (σχεδόν) λαχταριστές Ιταλίδες ένα βήμα πριν το κάστινγκ δευτερεύοντα χαρακτήρα σε ταινία του Sifredi, όταν τα όρια μεταξύ των δύο "πραγματικοτήτων" θαμπώσουν και η Εύα (μη ξεχνάμε τα βιβλικά ονόματα), η ψηφιακή οντότητα του μυστηριώδους site BLOOD-PAY, αρχίσει να τον ελέγχει.