Γραμμένο από τους Sergey Ageev και Olga Ageeva . Σκηνοθετημένο από τον Evgeniy Abyzov (με 3 νεανικές κωμωδίες στην φιλμογραφία του , αυτή είναι η πρώτη σχεδόν νεανική ταινία τρόμου που σκηνοθετεί - το σχεδόν νεανική ταιριάζει περισσότερο στο πόσο πυκνή είναι η ατμόσφαιρα που καλύπτει όλο το δημιούργημα καθώς οι νέοι στην Ρωσία δεν έχουν φτάσει τα Αμερικάνικα στάδια παρακμής όταν διασκεδάζουν . Πάντα καραδοκεί αυτή η βαριά διανοουμενίστικη κατάρα του Ντοστογιέφσκι στην εύπεπτη κουλτούρα του θεάματος αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως όρος . Οι σύγχρονες Ρωσικές παραγωγές μπορεί να θυμίζουν ανάλογους τίτλους στους οποίους έχεις γαλουχηθεί ως jump-scare αισθητική από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τις χώρες εκτός παραπετάσματος , αλλά υπάρχει αυτή η κομμουνιστική/κλιματική καταστολή στη έκφραση που θέλει αιώνες να απαγκιστρωθεί , αν θες ένα χιόνι που αργεί να λιώσει όπως αυτό που καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος της αχανούς χώρας γκούλαγκ . Με λίγα λόγια τα πρόσωπα που βλέπεις νομίζεις πως δεν έχουν γελάσει ποτέ στην ζωή τους , όσο ευχάριστοι κι αν προσποιούνται πως είναι) .
Η Katya γνωρίζει μια παρέα απροσάρμοστων νεαρών οι οποίοι διοργανώνουν παράνομα πάρτι σε εγκαταλελειμμένα εργοστάσια . Μέσα στην παρόρμηση της νέας γνωριμίας τους προτείνει να πάνε σε ένα παλιό σπίτι όπου ζούσε πριν από μερικούς μήνες με σκοπό να παρτάρουν σαν να μην υπάρχει αύριο . Η εύθυμη παρέα των "καλεσμένων" του τίτλου καταφθάνει στο παλιό αρχοντικό μην γνωρίζοντας πως στο συγκεκριμένο σημείο συνήθιζαν να επικοινωνούν με δαιμονικές οντότητες (επίσης καλεσμένοι) κατά την διάρκεια των αρχών του περασμένου αιώνα . Με το πέρασμα των χρόνων ο χώρος έχει φορτιστεί από την αρνητική ενέργεια και έχει αποκτήσει μόνιμους επισκέπτες οι οποίοι θυμίζουν νεκρά αγαπημένα πρόσωπα . Η διάθεση αλλάζει όταν η παρέα βρει ένα παλιό βιβλίο και αποφασίσει να κάνει μια σεάνς επίκλησης πνευμάτων . Άμεσα κάνει την εμφάνισή του ο σχεδόν άστεγος σωσίας του Νουρέγιεφ , Vadik . Ο Vadik ήταν ο προηγούμενος ενοικιαστής του σπιτιού ο οποίος ζει με τα φαντάσματα της νεκρής του συζύγου και του νεκρού του γιου . Βοηθώντας την Katya όταν έψαχνε για φτηνό κατάλυμα δεν την άφησε να εκφράσει τα συναισθήματά της προσπαθώντας ίσως να την προστατέψει - κάτι το οποίο δεν καταφέρνει αυτή τη φορά με τους δαίμονες που φορούν τα πρόσωπα της χαμένης του οικογένειας να εξοντώνουν με βασανιστικό ρυθμό τους νεαρούς ευδαίμονες . Ο κύκλος της κατάρας κλείνει με βία και αυτοθυσία , καταδικάζοντας τον Vadik σε μια μεταφυσική υπόσταση μοναξιάς , κάτι όχι πολύ μακρινό από την πραγματική του ζωή ...
Πάντα μετά από μια Ρωσική ταινία θέλω να παίξω σκάκι με τον Θάνατο του Ingmar Bergman - και να χάσω σε δύο κινήσεις .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.