BLACK FRIDAY (2021)

 

Γραμμένο από το β΄ αρσενικό εξυπνάκια Andy Greskoviak. Σκηνοθετημένο ως ρετρο-80ς-σπλάτερ κωμωδία καταστάσεων και επιστημονικής φαντασίας από τον Casey Tebo (σκηνοθέτης φιλαράκος των AEROSMITH). Η ταινία κυκλοφόρησε μέσα στο 2021, όταν οι εξεγερμένοι νέγροι έκαιγαν για άλλη μια φορά την Αμερική στις κυρίως "ήρεμες και ειρηνικές" κατά το CNN διαδηλώσεις τους εναντίον της αστυνομικής βίας. O Greskoviak θεώρησε μεγάλη αντικαπιταλιστική αντιφα εξυπνάδα/αντιστασιακή πράξη ενάντια στην "αστυνομοκρατιά" που υπάρχει μέσα στο κεφάλι του και σε αυτό των υπολοίπων κατά φαντασίαν καταπιεσμένων ομοίων του να τοποθετήσει διάλογο μεταξύ δύο πρωταγωνιστών οι οποίοι παρουσιάζουν την αστυνομία ως τέρατα. Όταν θα αλλάξει το πολίτευμα σε ισλαμική θεοκρατία και αρχίσουν να σας πετάνε από τις ταράτσες, μην αρχίσετε τα δάκρια. Να δω τι ταινίες θα βγάζετε ως θέατρο σκιών τότε.

Παρασιτικός οργανισμός διαστημικής προελεύσεως φωλιάζει σε διάφορα εμπορικά κέντρα της Αμερικανικής Ηπείρου και αναπαράγεται μολύνοντας τον πληθυσμό των γιορτινών καταναλωτών κατά την διάρκεια των εκπτώσεων της Black Friday. Η δράση επικεντρώνεται στους ταλαίπωρους εργαζόμενους της φανταστικής αλυσίδας We Love Toys οι οποίοι έχουν την νυχτερινή βάρδια απλήρωτων υπερωριών. Οι μολυσμένοι μεταμορφώνονται σε αιμοδιψή τέρατα τα οποία διαμελίζουν τα θύματα τους και έχουν ως σκοπό ύπαρξης την συγκέντρωσης αντικειμένων ως φωλιά εκκόλαψης ενός γιγαντιαίου υβριδίου αποτελούμενο από όλους τους εργάτες (άλλο ένα κοινωνικό σχόλιο γροθιά κλανιά στο κεφάλαιο και τον καταναλωτισμό όπως οι ζομποταινίες του Romero). Μια kaiju κυψέλη της αποκάλυψης δηλαδή. 

Ο βετεράνος καρατερίστας του εαυτού του, Bruce Cambell (THE EVIL DEAD SAGA) είναι ο μεσήλικας/ηλικιωμένος Manager του καταστήματος, Jonathan. Έχει αφήσει μουστάκι και μοιάζει ανησυχητικά με τον John Clease. Ξεκινάει ως κυριλέ, γλοιώδης και δειλός και καταλήγει να θυσιάζεται για τα "παιδιά" του. Κρατάει στα χέρια του τα όποια γέλια ξεφύγουν από τον θεατή. Φταίνε οι λευκοί άντρες και για αυτό μάλλον. H παρουσία του σε συνδυασμό με τα ειδικά εφέ (χορταστικά σε μερικά σημεία όπου ξυπνάνε πονηρά τους ρετρο-νευρώνες περασμένων δεκαετιών, απαράδεκτα κωμικά σε άλλα γιατί πλέον φαίνονται ψεύτικα) του επίσης τρομο-δεινόσαυρου Robert Kurtzman (NIGHT OF THE CREEPS, EVIL DEAD II, γενικότερα ότι έχεις δει από το 1986 και μετά από ταινία τρόμου) δεν έσωσε τα μηδενικά έσοδα των κινηματογράφων (θεωρείται η περισσότερο κατεβασμένη πειρατικά ταινία).

Ο βετεράνος του τίμιου βρωμόξυλου, Michael Jai White (SPAWN, UNIVERSAL SOLDIER: THE RETURN, EXIT WOUNDS, BLACK DYNAMITE) είναι ο Archie ο ηλεκτρολόγος (;) - το χειροδύναμο παιδί του λαού με την εργαλειοθήκη του θανάτου. Το σετ ικανοτήτων του δεν εκμεταλλεύεται αναλόγως. Αντί να σπάσει τον σβέρκο των μεταλλαγμένων φρικιών, χάνει τα εσωτερικά του όργανα στα μέσα της δράσης δίνοντας χώρο στους αγύμναστους να θριαμβεύσουν την μετριότητά τους. 

Ο they/them μη-δυαδικός υπέρβαρος τρίπουστας (και μαύρος: έχει όλες τις κάρτες ασυλίας - αν ήταν και Εβραίος θα έμπαινε σε god-mode ελεύθερης πρόσβασης παντού) Stephen Peck, παριστάνει με μεγάλη ακρίβεια το δυναμικό κοινό του 0,3% του πληθυσμού στο οποίο απευθύνονται όλες οι εταιρίες κουνώντας πολύχρωμα σημαιάκια παράδοσης κάθε Ιούνιο τα τελευταία 10 χρόνια: Την κακιά/ξινή πουστάρα δηλαδή, το τσιράκι του αφεντικού. Ποιος είναι το "αφεντικό" στο πλανήτη δεν χρειάζεται να το λέμε συνέχεια (τα έχουν πει άλλοι στα Πρωτόκολλα των Φαρσέρ της Σιών). Το συγκεκριμένο υποείδος έμμισθου νοητικά παραπληγικού αγκιτάτορα συναντάτε συνήθως στους χώρους του θεάτρου, της τηλεόρασης και της μόδας (των τεχνών γενικότερα). Αναπαράγεται μέσω disneφ κατήχησης και υιοθεσίας.

Οι υπόλοιποι ηρωικοί υπάλληλοι πεσόντες του 8ώρου είναι ένα συνονθύλευμα από αρχετυπικούς χαρακτήρες της διπλανής εταιρίας με την απροσάρμοστη εξυπνάδα της ετοιμόλογης επανάστασης να ακουμπάει τα CLERKS (1994) επίπεδα αυτισμού του 90ς καρό πουκάμισου και του μισώ-την-δουλειά-και-την-ζωή-μου.