Slasher παλαιάς κοπής, γραμμένο από τους Jeff Rendell και Eli Roth (CABIN FEVER, HOSTEL TRILOGY, THE GREEN INFERNO, KNOCK KNOCK) ο οποίος και το σκηνοθετεί (μην τους πειράζετε τη χάνουκα και το γιομ κιπούρ, όλες οι άλλες χριστιανικές/λευκές παραδόσεις είναι ελεύθερες προς εξευτελισμό και αποδόμηση, γιατί τη λατρεία των καμηλιέρηδων δεν την αγγίζουμε έτσι κι αλλιώς).
Η ταινία ξεκινάει με ακραία αναπαράσταση αιματοβαμμένων γεγονότων κατά την διάρκεια της καθιερωμένης "Μαύρης Παρασκευής" των "και καλά" εκπτώσεων. Συνήθως οι πλιατσικολόγοι της ημέρας, αλλά και κάθε άλλης ημέρας στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν συγκεκριμένο χρώμα που απορροφά όλα τα υπόλοιπα χρώματα, αλλά που να μπλέκεις τώρα με λεπτομέρειες - σκοπός είναι να περνάει "το μήνυμα". Οι λευκοί σατανάδες φταίνε για όλα όπως και να έχει οπότε δες τους να τσαλαπατούνται μέχρι θανάτου για μια τοστιέρα.
Παρέα νεαρών τυχαίνει να γνωρίζουν την κόρη του ιδιοκτήτη οπότε μπαίνουν κρυφά μέσα για να προλάβουν τις τιμές και το χάος που θα ακολουθήσει. 3 νεκροί και έναν χρόνο αργότερα η ίδια παρέα, μείον έναν αθληταρά που έσπασε το "χρυσό" του χέρι, βρίσκονται στο στόχαστρο παρανοϊκού με αποκριάτικη μουτσούνα κουακέρου προπάτωρα. Μέχρι την τελική αποκάλυψη του ποιος κρύβεται κάτω από την σχεδόν anonymous/guy fawkes μάσκα οι ύποπτοι αυξάνονται μαζί με τον αριθμό των θυμάτων γύρω από το ματωμένο "πασχαλινό" τραπέζι των ευχαριστιών.
Σε παλαιότερες εποχές (ίσως πίσω στις αρχές της δεκαετίας 2000-2010) η σκηνή του τραπεζιού προς το τέλος της ταινίας θα με είχε ταρακουνήσει από την βιαιότητα του στιλιζαρισμένου/πολιτισμένου κανιβαλισμού και των όποιων συνειρμών μπορεί αυτό το θέαμα να ξυπνούσε. Η φυλή του Roth πάντα ποντάριζε στις ανθρωποθυσίες και τα μπακάλικα μαθηματικά που δημιουργούν αφηγήματα ολοκαυτωμάτων κτλ. Η όλη ατμόσφαιρα είχε κάτι το κωμικό εξ αρχής (ίσως και το κάστινγκ με πρόσωπα καρικατούρες, όπως αυτό του μυστακοφόρου Rick Hoffman, να λειτούργησε προς δημιουργία κινουμενοσχεδιαστικής/υπερκινητικής πραγματικότητας Dennis ο Τρομερός) οπότε όλα χάθηκαν παρόλη την υπέρμετρη αγριότητα σαν ασφαλή κλανιά στον άνεμο.
Επίσης ο Patrick Dempsey θα είναι πάντα ο γιατρός από το GREY'S ANATOMY και για μένα ο ερωτοχτυπημένος σπασίκλας Ronald Miler από το CAN'T BUY ME LOVE (1987), όχι ο παλαβός μισάνθρωπος που μαγειρεύει ανθρώπους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.