KILL (2024)

 

Γραμμένο και σκηνοθετημένο από τον Nikhil Nagesh Bhat. Βασισμένο πάνω σε μια αληθινή ληστεία τρένου που συνέβη πίσω στο 2010 όπου αναλώσιμος κομάντο μακέλεψε 40 μαχαιροβγάλτες οπλισμένος με ένα khukuri μαχαίρι. 

Αντί τίμιας σφαλιάρας που αψηφά τους νόμους της φυσικής, στυλιζαρισμένες πόζες υπερηρωικού σινεμά σε αργή κίνηση, αυθόρμητες χορογραφίες και πανηγύρια κάθε μισή ώρα, είναι η πρώτη φορά που βλέπω σοβαρή ταινία υπερβολικής και καταματωμένης βίας από την αχανή χώρα της Νότιας Ασίας.

Ο Amrit Rathod (Lakshya - δεύτερη εμφάνιση του σε ταινία, πιθανότατα ο επόμενος μεγάλος ήρωας Ινδικών ταινιών δράσης) είναι μέλος μιας ειδικής μονάδας Κομάντο της Ινδικής Εθνοφρουράς. Εδώ και 4 χρόνια έχει μυστική (;) σχέση με την αγαπημένη του Tulika (Tanya Maniktala). Είναι ο έρωτας της ζωής του από ότι καταλαβαίνουμε από τα εμβόλιμα flashbacks. Ο πλούσιος πατέρας της δεν το γνωρίζει όμως και την αρραβωνιάζει παρά την θέλησή της με τον Amrit να πρέπει να δράσει γρήγορα και να αναγκαστεί να την ακολουθήσει κρυφά μέχρι το Νέο Δελχί με σκοπό να ακυρώσει τον αρραβώνα για να την παντρευτεί. 

Στο τρένο της γραμμής 40μελής (!) οικογένεια μαχαιροβγαλτών έχει οργανώσει το μεγάλο κόλπο: προσπαθεί να ληστέψει κατά την διάρκεια του μοιραίου ταξιδιού όλους τους επιβάτες. Ο αδίστακτος Fani (ο χορογράφος Raghav Juyal), ο ατίθασος γιος του εγκεφάλου πίσω από την ληστεία φτάνει την κατάσταση στα άκρα σκοτώνοντας την Tulika με εξευτελιστικό τρόπο μπροστά στα μάτια του Amrit, γεγονός που ξεκινάει την υπερβίαιη εξόντωση ολόκληρης της οικογένειάς του μέσα στο τρένο και ρίχνει τον τίτλο της ταινίας στα 45 λεπτά (105 λεπτά συνολική διάρκεια). Ο θάνατός της άτυχης κοπέλας λειτουργεί σαν εκκωφαντική εκκίνηση ενός ξεσπάσματος που θα ολοκληρωθεί μόνο με την ολοκληρωτική εξόντωση όλων των ενόχων. Η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα των ατελείωτων διαδρόμων μέσα στα κινούμενα βαγόνια κάνει ακόμη πιο έντονη την αιματοβαμμένη μάχη σώμα με σώμα σε χορογραφία (action directors οι Se-Yong Oh: SYMPATHY FOR MR VENGEANCE, THIRST, WAR, TIGER 3 και Parvez Shaikh: DHOOM, RA ONE, KESARI, VIKRAM VEDHA, BABE MIYAN CHOTE MIYAN) που στέκει αντάξια δίπλα στις Ινδονησιακές παραγωγές της τελευταίας δεκαπενταετίας (που δυστυχώς έχουν λιγοστέψει μετά την αρπαγή του Iko Uwais από τους νωθρούς ανθρωποφάγους του Hollywood). Με τις δύο πλευρές να μετρούν απώλειες, όσο και να κλαίνε οι δράστες της ληστείας για τους χαμένους τους ανιψιούς, θείους, πατέρες και αδελφούς, δεν υπάρχει κανένας οίκτος. 

Αν ένα πολύωρο ταξίδι ανάμεσα σε ιδρωμένους καφετί ανθρώπους που μυρίζουν μπαχαρικά είναι δύσκολο να κατανοηθεί σε έναν δυτικού τύπου τσελεμεντέ εγκέφαλο (πλέον όχι και τόσο, αρκεί να μπεις σε ένα λεωφορείο για κέντρο, ή στον ηλεκτρικό), οι μυρωδιές από σπασμένα σώματα και χυμένα εσωτερικά όργανα θα έκαναν την αισθητηριακή υπερφόρτωση ακόμη πιο οδυνηρή. Επειδή όμως δεν έχουμε φθάσει ακόμη σε πλήρη αισθητηριακή εμβύθιση στα θεάματα παρά μόνο στην πολυπολιτισμική αστοχία ενός χαρωπού εθνομηδενισμού, παραμένουμε στο οπτικό σοκ το οποίο διατηρεί την ένταση μέχρι το τελευταίο λεπτό.